Bij ziekte eet je bubur?

Bubur? Wat is dat? Deze blog heeft niets met eten te maken maar het intrigeerde me.  Tenminste ik knoop er wel wat te eten aan want dit is nu eenmaal een foodblog.  Ik ben in een boekje aan het lezen van Lin Button*, daarin beschrijft ze het fenomeen culturele schaamte. Hoe je dat kan meekrijgen van je voorouders.

Toen mijn vader naar Nederland kwam wilde hij maar één ding dat was aanpassen, integreren. Geruisloos assimileren…. Hij werd liefdevol opgevangen door twee Amsterdamse dames die hem in huis namen.  Trouwde later een Nederlandse vrouw. Wij als kinderen leerden helaas geen Maleis*. Je bent immers in Nederland, wat heb je aan Maleis. Ik identificeerde me met onze moeder, maar voelde wel dat ik anders was.

Het Indische eten bleef, de gastvrijheid. Op zondag kwamen soms dominee’s die in Indonesië gewoond hadden bij ons eten als ze spreekbeurten hadden in het zuiden des lands. En als ik ziek was maakte mijn papa bubur.”De rijst moet mooi open koken, Margreet”, zei mijn vader en maakte daarbij zo’n mooi gebaar met zijn handen.

Toen ik jarig was mocht ik mijn favoriete eten opgeven bij mijn vader, “Foe Yong Hai”, riep ik (ik was niet vegan als kind, mensen). De verjaardag was in volle gang, ik mocht vier vrienden/vriendinnen uitnodigen. Mijn vader stond in de keuken mijn lievelingsmaaltijd te maken. Eenmaal aan tafel waren mijn gasten enigszins teleurgesteld. “Wat is dit?”,”Eten we geen friet?”. Ik schaamde me, had ik iets verkeerds gedaan?

Culturele schaamte.

Onterechte schaamte. Loslaten. Vergeven. Kennen jullie dit? Of herkennen jullie dit? Vaak zwijgen we over zulke dingen, zeker in onze cultuur. Lees graag jullie comments. Toch ongepast om anders te zijn. Maar stiekem zijn we wel een beetje anders. Gelukkig maar, want multiculturele diversiteit is als een bloemenzee met veel kleuren!

Als nu mijn kinderen ziek zijn en ze willen het, maak ik bubur. Op mijn gevoel. Het enige wat ik me nog herinner is dat mijn vader zei, dat zijn moeder het maakte met rijst die helemaal openkookte. Ik denk met name als de kinderen diarree hadden. Want dan is rijstwater de oplossing.

De kruiden die ik erin doe zijn goed voor de weerstand: djahé, koenjit (gember en geelwortel), knoflook om de antibiotische werking, sereh (citroengras, geneeskracht zie link) en ketoembar helpt tegen hoofdpijn en maagproblemen.

Ingrediënten

• djahé van alles liefst de verse wortel (stukje van 5 cm.)
• koenjit (stukje van 5 cm.)
• 500 ml. groente bouillon
• rijst (ongeveer twee of drie kopjes naargelang hoe dik je de soep wilt)
• 3-5 teentjes fijn gesnipperde knoflook
• 2 stengels citroengras
• 1 theelepel ketoembar (mag ook verse koriander zijn)
• 2 Lente-uitjes
• olie
• cayennepeper

Doe de knoflook en de kruiden in de pan met een klein beetje olie (welke olie je ook gebruikt om te bakken, later daar een blogje over). Als de knoflook wat gefruit is kun je het groente bouillon er ook bijdoen. Voeg nu de rijst toe (kan heel goed ongekookt). Laat het geheel nu heerlijk sudderen. Kan bijvoorbeeld heel goed in de slowcooker, na 1 nacht is het nog smakelijker!

Zorg dat de rijst in ieder geval heerlijk is open gekookt. Giet de bouillon niet af, je hebt nu een heerlijke soto (soep,bubur). Heel fijn als je ziek bent en je natuurlijk van kruiden houd. Wie van jullie kende al zoiets? Welke soep maak jij bij ziekte?

Ik wens jou beterschap!

Wil je ook mijn gratis kookboekje downloaden? Meld je dan nu aan voor mijn nieuwsbrief, de nieuwsbrief is niet anders dan dat je een seintje krijgt als er een nieuwe blog online is. Vul hier je gegevens in:

(* Lin Button: Genezing door schuldbelijdenis en vergeving, klinkt heftig maar is goed te lezen, *Maleis is zeg maar oud-Indonesisch, nu is het Bahasa Indonesisch)